Χαλεποί καιροί και οι καταστάσεις που περνάμε άσχημες.

Οπωσδήποτε χρειάζεται η Θεία βοήθεια, η Θεία χάρη.  Βάλεται η Ορθοδοξία και η πατρίδα μας.
Να ζητήσουμε δύναμη και Χάρη να σταθούμε όρθιοι.

Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή, Παναγία Δουραχάνης.

- Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;

Αγίου γέροντα Παϊσίου.

- Εσείς πώς τα βλέπετε;

- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.

- Ή ησυχία που επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται. 
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ο Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλωνία. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλωνία. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης...». Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.

Τα μαγικά μαξιλάρια του Ευγένιου Τριβιζά από το Δημοτικό Δουραχάνης.

Η παράσταση δόθηκε από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης, στις 9 Ιουνίου 2015.

Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης.

                                                                                                               

Αίθουσα τελετών του Σχολείου.

Τό χρυσολούλουδο, θεατρικό της Ζωής Βαλάση από το Δημοτικό Δουραχάνης.

             Από χρόνια περασμένα.... μα ποτέ λησμονημένα...

«Μην καταφρονήσης τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, ὅτι δι’αὐτῆς υἱός Θεοῦ ἐση». (Μάξιμος Ὁμολογητής).

Ἀποσπάσματα τῆς ἀφήγησης τοῦ γέροντα ἀπό διάφορες συνεντεύξεις και κηρύγματα.

«Ἡ ἀγάπη γιά τά παιδιά προϋπήρχε. Ἀπό μικρός μέ συγκινούσε, ὅταν ἔβλεπα πεινασμένα παιδιά. Ὅλη ἡ φαντασία καί τά ὄνειρά μου ἦταν νά βρῶ μιά σπηλιά πού νά ’χει ψωμί, νά τούς δίνω.

Νά τούς λέω: «Φᾶτε παιδιά…Φᾶτε παιδιά…Ἡ σπηλιά νά μήν ἀδειάζει ποτέ».

Μέ τράνταξε μιά κουβέντα τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πέτρο: « Βόσκε τά ἀρνία μου». (Κατά Ἰωάννην 21.15). Κι ἐγώ πιάστηκα ἀπό τά παιδιά. Λαμπάδιασα ἀπό τή Γραφή.

Ἡ φλόγα τῆς ἐπιθυμίας μεταβλήθηκε σέ μέθη – καθῆκον - ὑποχρέωση νά ἀνταποκριθῶ».

Στερήθηκα τά γράμματα. Ὕστερα εἶχα διαβάσει στήν Παλαιά Διαθήκη γιά τή σημασία καί τήν ἀξία τῆς Παιδείας. «Δράξασθαι παιδείας, μήποτε ὀργισθῆ Κύριος καί ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας, ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμός αὐτοῦ».