Τό ...συρματόσκοινο.

"Πρέπει νά 'ναι συρματόσκοινο τό δέσιμό μας 

     μέ τό Θεό,

          τριχιά μέ τούς ἀνθρώπους,

                 νῆμα ἀράχνης μέ τά ὑλικά πράγματα".

Ἀσφάλειες και... ἀνασφάλεια.

 Γέροντος Παϊσίου.

  Σήμερα ο κόσμος γέμισε ασφάλειες-ανασφάλειες, αλλά, για να είναι απομακρυσμένος από τον Χριστό,νιώθει την μεγαλύτερη ανασφάλεια. Σε καμιά εποχή δεν υπήρχε η ανασφάλεια που έχουν οι σημερινοί άνθρωποι. Και επειδή δεν τους βοηθούν οι ανθρώπινες ασφάλειες, τρέχουν τώρα να μπουν στο καράβι της Εκκλησίας, για να νιώσουν πνευματική ασφάλεια, γιατί βλέπουν ότι το κοσμικό καράβι βούλιαξε. Αν όμως δουν ότι και στο καράβι της Εκκλησίας μπαίνει λίγο νερό, ότι και εκεί έχουν πιασθεί από το κοσμικό πνεύμα και δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, τότε θα απογοητευθούν οι άνθρωποι, γιατί δεν θα έχουν μετά από που να πιασθούν.

Ο κόσμος υποφέρει, χάνεται και δυστυχώς είναι αναγκασμένοι όλοι οι άνθρωποι να ζουν μέσα σ' αυτήν την κόλαση του κόσμου. Νιώθουν οι περισσότεροι μια μεγάλη εγκατάλειψη, μια αδιαφορία -ιδίως τώρα- από παντού. Δεν έχουν από που να κρατηθούν. Είναι αυτό που λένε: “Ο πνιγμένος απ' τα μαλλιά του πιάνεται”.

Οἱ δαίμονες πολεμοῦν τούς σθεναρούς ἀγωνιστές. Ἀπό τό Γεροντικό.

Του αγίου Μαξίμου

Λένε ότι για πέντε αιτίες παραχωρεί ο Θεός να πολεμούμαστε από τους δαίμονες.
Και πρώτη είναι, λένε, ν΄ αποκτήσουμε τη διάκριση της αρετής και της κακίας, καθώς μας πολεμούν και τους πολεμάμε.
Δεύτερη, ν΄ αποκτήσουμε την αρετή με πόλεμο και κόπο, κι έτσι να την έχουμε βέβαιη και σταθερή.
Τρίτη, να μην υψηλοφρονούμε, καθώς προοδεύουμε στην αρετή, αλλά να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε.
Τέταρτη, να μισήσουμε τελείως την κακία, αφού τη γνωρίσουμε με τα παθήματά μας.
Πέμπτη και κυριότερη απ΄ όλες, να μην ξεχνάμε, αφού αποκτήσουμε την απάθεια, ούτε τη δική μας αδυναμία ούτε τη δύναμη Εκείνου πού μας βοήθησε.

Ἡ ἀπόφαση...Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο "ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΝΤΟΥΡΑΧΑΝΗΣ".

"Ὄταν Τόν γνώρισα, πῆρε ἄλλη ὄψη ἡ ζωή μου. Ὅσο ζεῖς, τόσο αὐξάνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Μέ ὡρίμασε καί ἔδωσε δυνάμεις μέσα μου. Νά μήν ἀφήσω τή σκέψη μου στό ἀντίθετο ἀπό τό θέλημά Του.

....Στά εἴκοσι ἔλεγα νά παντρευτῶ. Ὅμως ἔκανα λογαριασμό. Ἄν παντρευτῶ, θέλω ὀκτώ ὧρες ἐργασία γιά νά θρέψω τήν οἰκογένειά μου, ὀκτώ ὧρες δικές μου γιά ξεκούραση, ἕξι ὧρες γιά τήν οἰκογένεια καί μοῦ περισσεύουν μόνο δύο ὧρες γιά τούς ἄλλους. Λέω: Βόηθα, Θεέ μου! Δεκαοκτώ ὧρες γιά τούς ἄλλους και ἕξι γιά μένα.

Μετά ἀπό ἕξι περίπου μῆνες - ἀφοῦ ζύγιασα τά πράγματα - πῆρα τήν ἀπόφαση. Ἦταν σταθμός γιά τή μετέπειτα ζωή μου. Πρώτη

Καλλιεργώντας την καρδιά.

Αποσπάσματα από το Γεροντικό.

Είπε ο αββάς Μακάριος:«Εάν επιπλήττοντας κάποιον, αισθανθείς μέσα σου να κινείται οργή, ικανοποιείς δικό σου πάθος και δεν σε υποχρεώνει κανείς να χάσεις τον εαυτό σου, για να σώσεις άλλους».
Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν):«Εάν ο άνθρωπος θα θυμάται το ρητό της Γραφής ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν (Ματθ. 12,37), θα προτιμάει μάλλον να σιωπά».
Είπε ακόμη ο Γέροντας ότι ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Παμβώ εάν είναι καλό να επαινούμε τον πλησίον και του απάντησε: «Καλύτερη είναι η σιωπή».
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη: «Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;» Κι ο Γέροντας του λέει: «Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα και η κοιλιά μας;»
Είπε πάλι: «Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ».

Ὑπόμνημα στήν Α΄ πρός Κορινθιους ἐπιστολῆς τοῦ Παύλου.

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ἄς προτρέψωμεν λοιπόν αὐτούς μέ τήν ζωήν μας.. Πολλοί ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι ἔτσι κατέπληξαν τόν νοῦν τῶν φιλοσόφων μέ τό νά δείξουν τήν φιλοσοφίαν τῶν ἔργων καί μέ τό νά χρησιμοποιοῦν διά τῆς ζωῆς καί τῆς ἀσκησεώς των φωνήν λαμπροτέραν σάλπιγγος' καί αὐτή εἶναι ἰσχυροτέρα τῆς γλώσσης. Ὅταν λοιπόν εἴπω ὅτι δέν πρέπει νά μνησικακῶμεν καί κατόπιν κάμνω ἄπειρα κακά εἰς τόν ἐθνικόν, πῶς θά δυνηθῶ νά τόν προτρέψω μέ τούς λόγους, ἐνῶ τόν ἀποτρέπω μέ τά ἔργα μου; Ἄς θηρεύσωμεν λοιπόν αὐτούς διά τῆς ζωῆς μας καί μέ τάς ψυχᾶς ἀυτῶν ἄς οἰκοδομῶμεν τήν Ἐκκλησίαν καί αὐτόν τόν πλοῦτον ἄς συγκεντρώσωμεν. Τίποτε δέν εἶναι ἰσάξιον τῆς ψυχῆς, οὔτε ὁ κόσμος ὅλος. Ὅστε καί ἄν δώσης ἄπειρα χρήματα εἰς τούς πτωχούς, δέν κάμνεις τίποτε ἰσάξιον αὐτοῦ πού κάμνει κάποιος· πού συντελεῖ εἰς τήν ἐπιστροφήν μιᾶς ψυχῆς. «Ἐκεῖνος ποῦ ἀπό ἀνάξιον κάμνει κάποιον πολύτιμον θά εἶναι ὥς. τό στόμα μου», λέγει. Εἶναι μέν μεγάλη ἀρετή ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς πτωχούς, ἀλλά δέν εἶναι καθόλου τό ἴδιον μέ τό νά ἀπαλλάσση κάποιος τούς ἄνθρωπους ἀπό τήν πλάνην, διότι ὅποιος κάμνει τοῦτο ὁμοιαζει τόν Παῦλον καί τόν ΙΙέτρον.

Περί ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ἀρχιερωσύνης καί προσφορᾶς.

...μας χρειάζονται ποιμένες που να 'χουν επίγνωση, να 'χουν πίστη, να 'χουν αγάπη, να 'χουν θυσία, να 'χουν ένα σκοπό το να υπηρετήσουν τον άνθρωπο κατά δύναμη όσο μπορεί ο καθένας από τη θέση όπου βρίσκεται... 

Μικρός Παρακλητικός κανόνας στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.

῾Ικετεύω παρθένε, τὸν ψυχικὸν τάραχον,

καὶ τῆς ἀθυμίας τὴν ζάλην διασκεδάσαι μου·

σὺ γὰρ θεόνυμφε,

τὸν ἀρχηγὸν τῆς γαλήνης,

τὸν Χριστὸν ἐκύησας, μόνη πανάχραντε.

π. Ἀθανάσιος Χατζής, ὁμιλία στίς 26-10-1996, Παναγία Ντουραχάνης..

Περί της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων...

Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου. Λόγος Γ΄ ἀπόσπασμα.

Διό, παρακαλῶ, ἀνανήψωμέν ποτε, ἀδελφοί μου, καί ἀλλήλους διεγείροντες, τῇ παρακλήσει τοῦ λόγου, πρός ζῆλον καί μίμησιν τοῦ καλοῦ, δράμωμεν σπουδαίως, σπεύσωμεν προθύμως καί ζεούσῃ τῇ προθυμίᾳ χωρισθῶμεν τῆ ἀπροσπαθείᾳ τοῦ κόσμου, ἑνωθῶμεν τῇ ταπεινώσει τοῖς ἀπ᾿ αἰῶνος ἁγίοις· ἀποδυσώμεθα τόν παλαιόν ἄνθρωπον τῇ ἐκκοπῇ τοῦ γεώδους θελήματος καί τῇ νεκρώσει τοῦ χοϊκοῦ φρονήματος, ἐνδυσώμεθα τόν νέον Ἀδάμ, Ἰησοῦν Χριστόν, διά τῆς καθαρᾶς καί ἀῢλου